Ika Schwander (1999) studeert dit jaar aan de performance-opleiding van Toneelacademie Maastricht af. De regisseur en performer werkt ondertussen aan haar afstudeervoorstelling ‘è vero, è vero, è vero‘, een co-productie van VIA ZUID en Festival Cement.

“Ik was afgelopen zomer op vakantie in Rome en ging naar een expositie waar ik bij een schilderij uitkwam dat mij bijzonder raakte. Een scène van Judith en Holofernes. Ik besloot daar iets mee te doen, maar ik wist nog niet wat. Tijdens mijn onderzoek kwam ik erachter dat het geschilderd werd door een vrouw, een zelfportret zelfs. Dat was uniek voor die tijd, de barok.”

“Eén ontmoeting die erg waardevol voor mij is geweest is Lies Pauwels. Ik ‘kende’ haar niet maar zag veel van haar voorstellingen toen ik jonger was. Het is de reden dat ik theater wilde maken. Haar werk zoekt de grenzen van wat kan en mag op de de vloer op, dat liet me inzien dat het medium zo veelzijdig en gelaagd kan zijn. Toen ik met deze voorstelling begon, heb ik haar gevraagd of ze mij wilde begeleiden. En ze zei gewoon ‘ja’.”

“Zo bijzonder, ik hoop dat ik op een gegeven moment mensen kan helpen zoals Lies mij heeft geholpen. Die ontmoeting is niet iets wat alleen maar voor even is, voor mij is het een ontmoeting voor het leven. Het reikt veel verder dan dit project. Het is goed om van andere generaties dingen te leren. Omdat ze al langer bezig zijn met hetgeen wat ik doe. We delen de wereld maar niet onze inzichten. We blijven vaak in onze eigen generatie hangen, daarboven gaat het vaak om familie. Er is veel minder vriendschap tussen generaties. Terwijl het juist veel perspectieven, inzicht en rust geeft.”

“Ik werk graag lang aan één ding en ben dan graag bezig met hetzelfde onderwerp. Zo repeteer ik nu in Den Bosch. Daar slaap ik bij Wim en Mieke, zij zijn mijn gastgezin. Ik doe mijn eigen ding, maar vind het leuk om me op een andere manier te verbinden aan een stad. Daarom stond ik laatst met Wim en Mieke nog carnaval te vieren.”

“Limburg is daarentegen de plek waar ik me ontwikkeld heb. Ik ben hier niet opgegroeid, maar het is inmiddels wel de plek waar ik thuiskom. Limburg heeft heel veel verschillende kanten, het zit op de grens van landen. Het voelt bijna als niet-Nederland, het staat op zichzelf. Ik heb daar kracht uitgehaald. Ik fiets vijf minuten en sta in België, en dat voel ik dan ook aan alles. Je vraagt je ineens af wat een grens is. Natuur en waar mensen wonen vloeit ook meer in elkaar over dan in de Randstad, waar alles veel gecontroleerder is. Hier kan dat niet want de natuur snijdt een stad als Maastricht letterlijk doormidden. Het is onontkoombaar. Ik houd van die willekeur.”