Drie eind-twintigers, Lola, Dolly en Dolores, wonen nog altijd samen. Noodgedwongen speelt hun leven zich vooral online af. De wereld staat in de fik en alleen met een speciaal, thuisbezorgd pak kun je over straat.

In deze nieuwe tragikomedie Lolita zien we drie Lolita’s die zich moeten verhouden tot hun verleden. De vrouwen zoeken ieder op hun eigen manier nog altijd naar erkenning. De één romantiseert haar liefde met een onbereikbare oudere man door lange brieven te schrijven. De ander verliest zichzelf op het internet door oneindig veel producten te bestellen. De derde vrouw is geobsedeerd met onlineroem: van Onlyfans tot eetvideo’s. Door hun geluk te halen uit erkenning van anderen, maken ze zichzelf afhankelijk en duwen zich steeds verder in een keurslijf van de verwachting van anderen. Met onze Lolita stellen wij de vraag: Is een leven geleefd als dit geleefd wordt voor de bevestiging van anderen?

“Ze was Lola in een lange broek. Ze was Dolly op school. Ze was Dolores als ze ergens haar naam onder zette. Maar in mijn armen was ze altijd Lolita.” – uit Lolita (Nabokov, 1955)

“Dacht je dat ik het niet doorhad? Ik wist heus wel dat het een viezerik was. Hoe hij alleen al naar mij keek. Je kon er een teiltje onderzetten. Met zijn benen wijd als hij me zat te begluren achter een boek. Met zijn kruis geduwd tegen het aanrecht als ik zat te eten. Tegen de deurpost leunend als ik al in mijn bed lag. Ik wist, nee ik voelde dat hij naar mij keek. Altijd. Overal. Zo keek hij alleen naar mij. Met zijn doffe bruine ogen. Ogen waar geen hoop in te vinden is. Nu pas begrijp ik dat dat ongeluk is. Het ongelukkige bestaan van oude mannen zonder doel, zonder toekomst, zonder geweten. Hij verveelde zich. Het leven had hem teleurgesteld en het enige dat hij nu nog kon was zich vervelen.” – uit Lolita van Club Lam (IJpelaar, 2021)

Credits
Tekst: Marloes IJpelaar
Spel: Ella Kamerbeek, Ayla Satijn en Marloes IJpelaar
Productie: Club Lam
Coproductie: Schouwburg De Domijnen en VIA ZUID