Regisseur-performer-schrijver
Sofie Kramer (1990) studeerde in 2019 af als regisseur aan Toneelacademie Maastricht. Daarvoor studeerde ze literatuurwetenschap aan de UvA, volgde ze een reeks mimelessen aan de ATD in Amsterdam en studeerde acting aan de HKU. Vanuit een grote liefde voor muziek en beeldende kunst ontwikkelde ze een sterk beeldende theatertaal waarin muzikaliteit en lichamelijkheid centraal staan. Het vechtende lichaam is een terugkerend thema in haar werk: het lichaam dat vecht tegen de tijd, tegen de zwaartekracht, tegen de blik van de ander.
In haar werk linkt ze persoonlijke ervaringen aan grote, universele vraagstukken. Ze zoekt naar de pijnpunten in de maatschappij en is gefascineerd door taboes. Wat drukken we collectief weg en wat voor gevolgen heeft dat? Wat zeggen die taboes over ons als samenleving? Door te vertrekken vanuit haar eigen taboes creëert ze voorstellingen die herkenbaar en eerlijk zijn. Ze laat het publiek dichtbij komen en speelt dicht op de huid, zodat de maatschappelijke vraagstukken invoelbaar worden en een persoonlijke urgentie bevatten. Sinds haar afstuderen werkt ze aan de Taboe Trilogie, een drieluik van soloperformances waarin ze taboes onderzoekt rondom de existentiële thema’s dood, seksualiteit en geboorte, altijd vanuit een persoonlijk vertrekpunt.
Het eerste deel, Er is je nooit een rozentuin beloofd, ging over de dood van haar moeder. De tweede, A Pole Tragedy, ging over vrouwelijke seksualiteit en de dunne lijn tussen geweld en erotiek. De Dode Baby Voorstelling wordt het sluitstuk van de trilogie en gaat over taboes rondom geboorte.
Meer info
VOORSTELLINGEN
Lodewijk »
In een residentie van drie weken in de Verkadefabriek in Den Bosch doet Sofie Kramer onderzoek naar de theatrale mogelijkheden van de lecture performance als kunstvorm. De lecture gaat over Lodewijk, de foetus op sterk water die ze een paar jaar terug van een ex-schoonvader kreeg. Een bizarre gebeurtenis die haar een steek in haar buik opleverde; tien jaar geleden onderging ze in het geheim een abortus.
In deze lecture performance word Lodewijk op een sokkel gezet en getoond aan het publiek. “Lodewijk staat symbool voor alles waar ik mee worstel: het groeiende taboe op abortus én het groeiende taboe op kinderen krijgen, de filosofische verstrengeling van leven en dood, de wil om dingen in potten te stoppen, te bestuderen en te domineren en dus de verwijdering van de mens van zijn omgeving. Deze existentiële verwarring, alle levensvragen die Lodewijk bij mij oproept wil ik onderzoeken in een lecture performance. Niet te doen natuurlijk, maar daar gaat het me juist om. Dingen willen snappen is een hele menselijke neiging, een manier van controle krijgen. De menselijke controledrang interesseert me mateloos. Mijn lecture performance neemt eigenlijk zichzelf op de hak, compleet met uit de hand gelopen Prezi presentatie en droge bulletpoints, om de hiërarchie tussen het hoofd en het lijf, tussen denken en voelen te bevragen. Wanneer loop je vast in de drang tot structureren en controleren en neemt het lijf het onvermijdelijk over van het hoofd?” – Sofie Kramer