Dinsdag 14 maart organiseert Club Lam in samenwerking met het Toon Hermans Theater en met dank aan VIA ZUID en gemeente Sittard-Geleen, een mooie avond in de raadzaal in Geleen. Na het grote succes van Lolita (4 sterren Volkskrant) vorig jaar en het succes van Rubens Meisjes komt Club Lam met een nieuwe voorstelling: Vote. Deze voorstelling is geïnspireerd door de Limburgse Elise Spauwen, de eerste vrouw in Nederland die gebruik mocht maken van haar actieve stemrecht.

Als vooronderzoek voor onze nieuwe voorstelling Vote organiseren wij dinsdag 14 maart een avond waarbij verschillende stemmen zich laten horen. Wie voelt zich gehoord in de maatschappij? Wie heeft er een stem? En wie overheerst er? Zijn vragen die wij bespreken tijdens deze avond. Het beloofd wederom een geweldige avond te worden met afwisseling tussen gesprekken met het publiek, speeches en een stukje muziek.

Het Muzieklab is terug… met een uur aan pop-experiment. Verwacht een hybride van meeslepende, hypnotiserende en confronterende “liedjes” – met transformerende klanken en improvisaties die je systeem in beweging zetten, of in de war schoppen!

Intro in Situ en VIA ZUID selecteerden, met inbreng van Pop in Limburg en Opera Zuid drie talentvolle makers: singer-songwriter Jelske Wilmer plus elektro-akoestische componisten/producers Rutger Muller en Edis Pajazetovic.

De startvraag was: hoe kan muziek er in 50 jaar uitzien? Nieuwe technologieën en technieken zullen ons blijven beïnvloeden, maar volgens de drie makers keren we iedere keer weer terug naar onze kern. Maar wat is onze kern?

Via fractals en patronen naar cellen die terug te herleiden zijn naar het systeem van onze mensheid. Terug naar het niet te vervangen verlangen naar vertrouwen, liefde, kwetsbaarheid en verbinding. Door (met speelsheid) te spelen blijft muziek verbinden en zet het ons aan om na te denken over het bovenstaande. Hoe denken we over 50 jaar? Hoe voelen we? Hoe doen we? Hoe maken we? Hoe durven we?

Ika Schwander studeert in 2023 af aan de performanceopleiding van de Toneelacademie Maastricht. Ika maakt beeldende voorstellingen en werkt het liefst op het grensgebied tussen verschillende mediums. In haar werk onderzoekt ze concepten rondom trauma, zorgzaamheid, religie, ecologie en de dood.

Met è vero è vero è vero vertrekt Ika vanuit het schilderij Judith Slaying Holofernes van Artemesia Gentileschi en het verhaal van het leven van beide vrouwen. Ze construeert een performatieve installatie waarin het publiek wordt meegenomen in een tussenruimte, waarin de grenzen tussen lichaam en sculptuur vervagen. Een surrealistische ervaring over de tijdloosheid van pijn en verzet.

è vero è vero è vero (vertaald: het is waar, het is waar, het is waar) zijn de woorden die de 17-jarige schilder Artemisia Gentileschi uitsprak tijdens een rechtszaak tegen Agostino Tassi, de man die haar verkrachtte.

In deze voorstelling wordt de geschiedenis met het nu verbonden. Waar Gentileschi in haar schilderij het hoofd van haar verkrachter af hakte, draagt maker Ika Schwander het tussen haar benen. Ika zoekt naar manieren om een verhaal te vertellen en te archiveren voor de mens over driehonderd jaar.

Credits
Concept: Ika Schwander
Spel: Oumar Dicko en Ika Schwander
Artistieke begeleiding: Lies Pauwels

VIA ZUID ziet in Ika een eigenzinnige, eigentijdse en talentvolle nieuwe maker en ondersteunt haar daarom in het kader van de jaarlijkse samenwerking met Festival Cement.

Met haar eerste eigen, avondvullende voorstelling Delusion bestormt Jennifer Romen de grote zalen.

Delusion wordt een visueel hoogstandje bestaande uit drie delen dat het publiek door het gebruik van illusies constant op het verkeerde been zet en het publiek meeneemt in een reis van een adolescent die volwassen wordt.

Een verbluffende, ontroerende en tot in de puntjes uitgevoerde coming-of-age voorstelling die een breed publiek raakt.

In Rubens Meisjes, wachten drie twistende naaktmodellen om geportretteerd te worden. Het vierde model, Suada, laat echter op zich wachten. Wanneer de vrouwen na verloop van tijd de gruwelijke reden van haar afwezigheid ontdekken, maakt de onenigheid tussen hen ruimte voor toenadering.

Rubens Meisjes stelt de esthetiek van het feminiene aan de kaak en onderzoekt de rol van kunst in de objectivering van het vrouwenlichaam. Een geheel nieuw toneelstuk over vergeten muzes, niet erkende kunstenaressen en hedendaagse   schoonheidsidealen.

Credits:
Actrices: Marloes IJpelaar, Ella Kamerbeek, Ayla Çekin Satijn
Tekst: Marloes IJpelaar – Beeldregie: Deniz Campinar – Spelcoach: Ellen Goemans -Campagnebeeld: Vivian Camphuijsen, Julia Suyker, Dian Beekhuis – Vormgeving PR: Renee Mes – Kostuum: Julia Suyker– Techniek: Douwe Bulten, Luca van Deurzen – Technisch Producent: Ramses van den Hurk – Marketing & PR: Bo Peters – Financien: Bregje Stax – Expositie: Noor Houtakkers – Scène fotografie: Henk van den Hurk

Op dit moment bevinden Anoek en Mees zich in de ruimte waaruit ze het komende schooljaar gaan werken. Hun uitvalsbasis. Midden in de school. Het Graaf Huyn College. Omgeven door glas, uitkijkend op de grote hal. Ze bevinden zich in een ruimte die ooit een receptie was, maar de laatste jaren enkel gebruikt werd als een kopieerruimte. Zij vonden echter dat er veel te veel werd gekopieerd, zowel in papier als in gedrag.

Nadat ze hun overhaalskills in de strijd hadden gegooid en de noodzaak van een vaste werkplek in de school (waarbij ze zichtbaar zijn) duidelijk hadden gemaakt was het zover: De geboorte van de Receptie van het Gevoel. Vanuit hier kletsen ze met drukke docenten die binnen komen wandelen om te kopiëren, sparren ze met (soms wanhopig) personeel dat een thema op school wilt aankaarten maar niet goed weet hoe, kloppen er verwarde brugklasleerlingen op het raam met vragen over de locatie van lokalen en verloren kluissleutels, worden harten gelucht, huilen er mensen uit en testen ze de eerste routes met zowel leerlingen als personeel.

“Great Apes of the West Coast is het verhaal dat ik altijd vermeden heb om te vertellen. Maar de laatste tijd besef ik dat dit verhaal onvermijdelijk is”.

Great Apes of the West Coast vertelt over haar reis van Sierra Leone naar Nederland.

In een poging om ‘een liefdesbrief aan haar volk’ te schrijven en haar West-Afrikaanse roots te herontdekken, wordt Great Apes of the West Coast een visuele, muzikale en lyrische solovoorstelling die het verhaal van de West-Afrikaanse cultuur vertelt door de stem van een West-Afrikaanse vrouw. Het is een verhaal van herbeginnen, herontdekken en herinneren. Het publiek wordt van harte uitgenodigd om je aan te sluiten bij en getuige te zijn van Princess’ reis naar een nieuw bewustzijn dat groeide op de voor haar meest heilige plek: het podium.

“In Afrika wist ik wat de kleur van mijn huid was, maar nooit wist ik wat het betekende, tot ik naar Nederland kwam.”

De podiumtaal van Princess werd dag na dag gekneed door de ontdekking van zowel de westerse als de West-Afrikaanse kunstvormen, door hun verschillen, gelijkenissen en unieke combinaties. Met het creëren van een eigen artistieke taal ontdekte ze de wereld waarin zij leeft.

Credits

Concept, regie & spel: Princess Isatu Hassan Bangura
Dramaturgie: Giacomo Bisordi
Muziekontwerp: Edis Vander Pajazetowic
Lichtontwerp: Sander Michiels
Productieleiding: Greet Prové
Regieassistent: Elli De Meyer
Productie: NTGent
Coproductie: VIA ZUID, Likeminds
Boventiteling: Liesbeth Standaert
Kostuumontwerp: Tricia Mokosi